Gelamineerd glas (of gelaagd glas) is in de bouwsector sinds tientallen jaren een gekend product om beglazingselementen zekere veiligheidsprestaties te verlenen. Een accidentele ontwerptoestand kan veroorzaakt worden door verschillende oorzaken leidend tot breuk van of scheurpropagatie in de glascomponenten van een gelamineerde glazen unit. Het uiterste residuele draagvermogen van een beschadigd element kan herleid worden tot één kritisch krachtsoverdrachtmechanisme, dat tot stand komt via de gevormde tussenlaagligamenten tussen de glazen brokstukken. Het karakteriseren van de mechanische eigenschappen van de tussenlaag voor ontwerpdoeleinden wordt bemoeilijkt door verschillende specificiteiten : het tijds- en temperatuursafhankelijke gedrag van de tussenlaagmaterialen en hun mogelijke gevoeligheid aan verouderingseffecten enerzijds, de initieel meestal vrij vaag gedefinieerde toepassingsgebied in de bouw, in het bijzonder wanneer ook niet-conventionele constructieve toepassingen worden beoogd, en specifieke ontwerp- en beoordelingsprocessen in de bouw. De combinatie van deze verschillende aspecten legt beperkingen op aan de ontwikkeling van experimentele proefconfiguraties, testmethoden en beoordelingsstrategieën voor gelamineerde glasproducten, en in het bijzonder in verband met de beoordeling van hun prestaties na breuk van glascomponenten. Met dit onderzoek werden specifieke moeilijkheden voor het verkrijgen van kwantitatief zinvolle resultaten geduid, samen met de uitdagingen voor het harmoniseren van experimentele beoordelingsstrategieën voor verschillende toepassingen en producten.