Composietmaterialen worden meer en meer toegepast in de ingenieurspraktijk. Het zijn materialen, waarbij twee of meerdere materialen worden samensteld tot een nieuw “composiet” materiaal. Het overgrote deel van de technische composietmaterialen zijn vezelversterkte kunststoffen, waarbij een kunststof vermengd wordt met versterkingsvezels. Hun aandeel stijgt sterk in vele industriële sectoren. De nieuwe Boeing 787 en Airbus A350 bevatten meer dan 50 % composietmaterialen, ook in structureel zwaarbelaste onderdelen zoals de vleugels, de romp en het staartroer. Door de inbreng van versterkingsvezels zijn deze composietmaterialen typisch stijf en sterk in het vlak van het materiaal, maar omdat nagenoeg alle composietmaterialen geen versterkingsvezels bevatten in de dikterichting, zijn ze heel wat minder sterk in deze richting. Een nauwkeurige berekening van de spanningen doorheen de dikte is dan ook zeer belangrijk. Omdat composiet componenten doorgaans dunne schaalconstructies zijn, wordt echter vaak ondersteld dat de spanningen doorheen de dikte verwaarloosbaar zijn. De bestaande types eindige elementen die voor simulatie van composiet constructies worden gebruikt, zijn bovendien niet toereikend om deze spanningen nauwkeurig te berekenen. In dit doctoraatsonderzoek worden nieuwe types eindige elementen ontwikkeld, die specifiek geschikt zijn om de spanningen doorheen de dikte in dunne composiet constructies nauwkeurig te berekenen.