Zelfverdichtend beton is een type beton waarbij geen externe verdichting nodig is tijdens het plaatsen. Het gebruik van zelfverdichtend beton heeft vele voordelen, waaronder de mogelijkheid tot verdere automatisatie en snellere bouwtijden, maar wordt tot nog toe beperkt door de lage robuustheid van het verse beton, de capaciteit om kleine variaties in de mengverhoudingen, de materiaaleigenschappen en procedures te weerstaan. Een doorgedreven kwaliteitscontrole van alle bestandsdelen, voldoende toezicht en ervaren arbeidskrachten zijn noodzakelijk. Deze doctoraatsstudie heeft onderzocht welke fysische eigenschappen de robuustheid beheersen en focust in het bijzonder op de rol van de verse microstructuur en het clusteren van deeltjes. Gezien het grote aantal mogelijke invloedsfactoren kon niet elk aspect van de robuustheid in detail bestudeerd worden. Tijdens de analyse van de experimentele resultaten werd gefocusd op de fundamentele mechanismen zodat de resultaten veralgemeend kunnen worden naar andere situaties of parameters. Nieuwe experimentele technieken zoals ultrasound attenuation en Small Angle Light Scattering (SALS) werden onderzocht op hun capaciteit om het clusteren van deeltjes in de cement pasta te onderzoeken.