Silo's kunnen gebruikt worden om op een beperkte grondoppervlakte grote hoeveelheden stort- of bulkgoederen (zoals grind, zand, graan, zaden, enz.) tijdelijk op te slaan, in afwachting van transport of verdere verwerking. In dit werk ligt de focus op silo's met een cirkelvormige doorsnede en een vlakke stalen wand die lokaal ondersteund worden door een beperkt aantal steunkolommen. Deze ondersteuningswijze zorgt voor een verhoogde positie van de silo zelf, waardoor onder de silo een trechter met voldoende vrije hoogte kan worden voorzien om zo het ledigen te vergemakkelijken. Diezelfde ondersteuningswijze heeft echter ook als gevolg dat de volledige belasting op (en eigengewicht van) de constructie via de steunkolommen overgedragen moet worden naar de fundering over een gering deel van de totale silo-omtrek, waardoor lokaal grote spanningsconcentraties ontstaan in de schaalwand vlak boven de steunkolommen en een geringe kracht kan opgenomen worden vooraleer de structuur bezwijkt. Beter is om ofwel de steunkolommen te laten doorlopen of om boven de steunkolommen langsverstijvers te plaatsen, waardoor de kracht geleidelijk overgedragen wordt en de bezwijkbelasting verhoogd wordt. Deze studie heeft als doel om met een gevalideerd computermodel inzicht te verkrijgen in het bezwijkgedrag en -belasting van axiaal samengedrukte stalen silo's. Daarbij wordt de invloed in kaart gebracht van de geometrie en het materiaal van de structuur, maar ook van onvermijdbare imperfecties (erg kleine deukjes in de schaalwand) die bijzonder nadelig blijken bij dunwandige metalen schalen. Verder wordt de ondersteuning- en verstijverconfiguratie geoptimaliseerd en wordt er een ontwerpregelstudie uitgevoerd.