‘Piping’, ook wel ‘terugschrijdende erosie’ genoemd, is een fenomeen waarbij het zand onder een waterkerende constructie wordt weggespoeld, waardoor zich kleine erosiekanalen vormen die steeds groter worden en uiteindelijk kunnen leiden tot instorting van de constructie. In deze studie worden een aantal experimenten uitgevoerd, waarin enerzijds met de randvoorwaarden wordt gespeeld, zodat bepaalde aspecten van het erosiemechanisme die meestal niet opvallen, nu wel op de voorgrond treden. Zo wordt bijvoorbeeld de invloed van de breedte van de opstelling op het pipingproces onderzocht, wordt het erosiekanaal gedwongen om achtereenvolgens doorheen verschillende zandlagen te groeien, en wordt in plaats van een gradueel toenemenede belasting, een grote belasting plots aangebracht. Verder worden de afmetingen van de erosiekanalen nauwkeurig gemeten. Daarnaast worden de experimele resultaten aangevuld met numerieke simulaties om een beter inzicht te krijgen. In zowel de fluïdisatiefase, de fase waarin de eerste korrels worden uitgeworpen als de daarop volgende progressiefase blijkt de lokale gradiënt aan het erosiefront de bepalende factor te zijn in het al dan niet optreden van verdere erosie.