Al sinds geruime tijd gebruikt de mens vezelversterkte composietmaterialen. Momenteel vind je ze terug in vele hoogperformante toepassingen zoals windturbines en vliegtuigen. De materialen bestaan uit lagen van continue vezels met een hoge stijfheid en sterkte, ingebed in een kunststofmatrix. De gelaagde structuur zorgt echter voor een belangrijk nadeel, namelijk het relatief makkelijk loskomen van de lagen onderling waardoor er delaminaties ontstaan. Een hogere delaminatieweerstand zou resulteren in betere composietmaterialen waarmee ingenieurs niet alleen geoptimaliseerde, maar ook nieuwe toepassingen kunnen ontwerpen. In dit doctoraat werd een nieuwe vertaaiingstechniek onderzocht om de delaminatieweerstand te verhogen. Deze is gebaseerd op de incorporatie van elektrogesponnen nanovezelmembranen in de composietlaminaten. Terwijl de delaminatieweerstand enorm verhoogde, bleven ook de algemene mechanische eigenschappen zoals de trek-, schuif- en buigstijfheid en trek-, schuif-, en buigsterkte behouden. Een positief resultaat, aangezien traditionele vertaaiingstechnieken doorgaans een negatief effect hebben op de algemene mechanische eigenschappen.