Beton wordt dikwijls toegepast voor maritieme constructies. Deze constructies hebben een belangrijke maatschappelijke functie met een hoge economische impact. Daarom is de duurzaamheid van groot belang. Niettemin wordt veel schade vastgesteld omwille van de aanwezigheid van chloriden en sulfaten. Sulfaten tasten het beton rechtstreeks aan door vorming van bepaalde reactieproducten. Chloriden daarentegen tasten het beton onrechtstreeks aan door initiatie van wapeningscorrosie. In dit onderzoek zijn gecombineerde aantastingsmechanismen beschouwd. De resultaten tonen aan dat de wederzijdse invloed van chloriden en sulfaten de specifieke aantastingsmechanismen wijzigen. Factoren die hierbij een rol spelen zijn de blootstellingsperiode, het type kation bij de sulfaten, de temperatuur en het type bindmiddel. Anderzijds is de aanwezigheid van scheuren een belangrijk probleem aangezien deze de indringing van agressieve stoffen versnellen. Een mogelijke oplossing is zelfhelend beton op basis van capsules gevuld met polyurethaan. Als scheuren zich voordoen, komt de polyurethaan vrij waarna deze opschuimt en de scheur afdicht. In dit onderzoek is een proof-of-concept voor zelfheling met polyurethaan getest op duurzaamheid in maritieme omgevingen. Hieruit blijkt dat de chloride-indringing bij geheeld beton sterk afneemt, hoewel het nog niet zo goed presteert als ongescheurd beton. Niettemin bezit zelfhelend beton veel potentieel om de levensduur van maritieme constructies te verhogen.