Mobiliteit – of de mogelijkheid om zich te verplaatsen – vormt sinds de naoorlogse periode het sturende concept binnen transportbeleid en transportplanning. Tot op heden heerst voornamelijk de opvatting dat door de mobiliteit te maximaliseren, een vlotte verplaatsing van mensen tussen verschillende locaties het best gefaciliteerd wordt. Dit proefschrift positioneert zich tegenover het promoten van persoonlijke mobiliteit en geeft aan dat dit gedateerde beleidsconcept moet vervangen worden door het streven naar een betere en eerlijkere verdeling van persoonlijke bereikbaarheid – of de mogelijkheid om (primaire) voorzieningen te bereiken. Het merendeel van bereikbaarheidsstudies vertrekt van een sterk vereenvoudigde situatie waarbij enkel rekening gehouden wordt met ruimtelijke restricties. Bovendien worden concepten vervoersarmoede en sociale uitsluiting in de domeinen van transport en ruimtelijke planning zowel in beleid als in academisch onderzoek vaak over het hoofd gezien. Om de complexiteit van de onderzochte materie beter te doorgronden is bijkomend onderzoek nodig dat de tijd- en persoonsgebonden beperkingen in rekening brengt. Het voorgestelde doctoraatsproefschrift stelt een structureel kader voor ter ondersteuning van de evolutie naar persoonsgebaseerde bereikbaarheidsanalyses en onderzoekt met behulp van geografische informatiesystemen vijf case studies binnen dit theoretische kader. Vanuit dit onderzoekskader en de uitgewerkte case studies worden belangrijke werkpunten en beleidsaanbevelingen geformuleerd.