Voor het vervaardigen van kunstgrasmatten kunnen verschillende soorten vezels gebruikt worden. Monofilamenten zijn vezels waarbij de complexe geometrie verkregen wordt door extrusie in de gewenste geometrie, gevolgd door een verdere verstrekking in vaste fase. Polyetheen (PE) is momenteel het meest gebruikte basismateriaal voor deze monofilamenten. Naast de klassieke mechanische eigenschappen zijn de resiliëntie en de fibrillatieweerstand zeer belangrijke eigenschappen van de monofilamenten. De belangrijkste mechanische belasting is het voortdurend plooien van de monofilamenten vanuit hun rechtopstaande positie tot op de basis, onder een hoek van 90°, naast torsie en wrijving. In deze studie werden de resiliëntie van de monofilamenten en de tijdsafhankelijke mechanische eigenschappen, zoals de elasticiteitsmodulus, onderzocht door cyclische vervormingen, vergelijkbaar met de vervormingen op het uiteindelijk kunstgrasveld, en door de studie van de irreversibele vervormingen onder een statische vervorming. De combinatie van beide methoden karakteriseert de veranderingen van de eigenschappen in functie van de tijd. Een nieuw structuurmodel voor polyetheen, uitbreidbaar tot de semi-kristallijne polymeren, werd bekomen als resultaat van deze studie. Dit structuurmodel is gebaseerd op een drie fasen model, een intermediaire of derde fase structuur naast de klassieke kristallijne en amorfe fasen. Deze derde fase vormt de verbinding tussen de kristallijne lamellen; het percentage en de mechanische eigenschappen van deze derde fase zijn afhankelijk van de procesparameters, zoals de verstrekkingsgraad van de polyethenen in vaste stoftoestand. De klassieke mechanische eigenschappen verhogen met toenemende verstrekking daar waar de resiliëntie en fibrillatieweerstand eerder een dalende tendens vertonen met toenemende oriëntatie.