Zelfhelend beton wordt gezien als een beloftevolle oplossing om de hoge onderhouds- en herstellingskosten van betonconstructies te reduceren. Omwille van de beperkte capaciteit van traditioneel beton om scheuren zelf te herstellen (“autogene heling”), zijn toevoegsels nodig om de zelfheling te stimuleren. Deze toevoegsels worden in het beton gebracht tijdens het mengen of storten, en moeten geactiveerd worden om de scheuren te herstellen op het moment dat deze ontstaan. In dit doctoraatsonderzoek werd een microbiële strategie voor dit zelfherstel onderzocht. Deze heeft de kenmerkende eigenschappen om milieuvriendelijk te zijn, actief te blijven gedurende de levensduur van de constructie en dit tegen een haalbare kostprijs. Cruciaal bij deze strategie zijn de soort bacteriën die gebruikt wordt en de dragers om de bacteriën te beschermen in het beton. Bacillus sphaericus, een sporenvormende ureolytische stam, werd geselecteerd omwille van de hoge productie van calciumcarbonaat (het mineraal dat de scheuren dicht), de activiteit in een alkalisch milieu (zoals beton), en de lange levensvatbaarheid. Vier verschillende dragers werden onderzocht, waarbij microcapsules en hydrogelen het meest beloftevol bleken. Dit onderzoek toont aan dat het gebruik van carbonaat precipiterende bacteriën voor zelfhelend beton een haalbare kaart is en opent perspectieven voor de introductie in de praktijk.