De meeste stalen bruggen worden geconstrueerd met een groot aantal complexe lasverbindingen. Tijdens het lassen worden er eigenspanningen gecreëerd als gevolg van niet-uniforme plastische vervormingen, veranderingen van het oppervlak, fase- en dichtheidsveranderingen. Deze eigenspanningen beïnvloeden het gedrag van de gelaste brugcomponenten. Deze spanningen kunnen een invloed hebben op de vermoeiingsbreuk en kunnen spanningscorrosie veroorzaken. Een nauwkeurig ontwerp van gelaste brugverbindingen vereist kennis van de verdeling van deze eigenspanningen. In dit doctoraatsproefschrift wordt de bepaling van de eigenspanningen verbeterd en verfijnd voor een verstijver-dekplaatlas van een orthotrope brugdekplaat en voor een buisvormige T-verbinding. Experimentele metingen met de hole-drilling methode werden uitgevoerd en de resultaten hiervan werden geoptimaliseerd met eindige-elementen modellering rekening houdend met het elastisch-plastisch materiaalgedrag. Er werd ook een lassimulatie ontwikkeld waarbij het lasproces wordt gemodelleerd om de eigenspanningen in de gelaste verbinding te bepalen. Een validatie van de verdeling van de eigenspanningen is uitgevoerd door de experimentele metingen te vergelijken met de resultaten van de lassimulatie en verdelingen beschikbaar in de literatuur. De gebruikte methodes om de eigenspanningen te bepalen kunnen gebruikt worden voor diverse andere gelaste brugverbindingen. In toekomstig onderzoek kan de eigenspanningsverdeling gebruikt worden om een gedetailleerde vermoeiingsanalyse van de gelaste brugcomponenten uit te voeren.