Warm water wordt geproduceerd aan temperaturen boven 60°C, dit terwijl we slechts 40°C gebruiken aan onze tappunten. Zo wordt het risico beperkt dat het residentiële warmwatersysteem besmet wordt met Legionella pneumophila, een bacterie die longontsteking veroorzaakt. De hoge ontwerptemperaturen staan in contrast met de energie-efficiëntie ambities en belemmeren de optimalisatie van het systeemontwerp. Door in de praktijk blind voor vaste temperaturen te kiezen, laten we kansen liggen op vlak van energiebesparing of worden er net gezondheidsrisico’s genomen. Als een besmetting van een systeem wordt vastgesteld, gebeurt decontaminatie bovendien via ‘trial-and-error’, wat tijdrovend, duur en vooral onveilig is. Het algemene maatschappelijke doel van dit proefschrift is om de energievraag voor warm water te verlagen en tegelijkertijd het risico op besmetting met Legionella pneumophila laag te houden. Dit kan bereikt worden door het ontwerp en de regeling van warmwatersystemen te optimaliseren aan de hand van simulatiemodellen. In dit proefschrift werd een gekoppeld thermohydraulisch en biologisch simulatiemodel ontwikkeld dat toelaat om de groei van Legionella pneumophila te voorspellen en de doeltreffendheid van decontaminatietechnieken op een besmet systeem te testen. Op basis van dit model werd een algoritme voor controleoptimalisatie ontwikkeld dat het mogelijk maakt om een lagere productietemperatuur te combineren met een dynamisch warmteschokregime.