De aanwezigheid van waterstof in staal kan een verzwakking van de mechanische eigenschappen veroorzaken. Op die manier is er een verhoogde kans op scheurinitiatie en propagatie, wat de kans verhoogt op een mogelijks onverwacht falen van de structuur. Maar, er is een bepaalde waterstofconcentratie vereist om een scheur in de microstructuur te initiëren en te laten propageren. De weerstand van het materiaal tegen waterstofgeïnduceerde schade hangt dus af van de hoeveelheid waterstof die kan diffunderen naar kritische plaatsen in de microstructuur. Naast de waterstofconcentratie is ook de snelheid waarmee waterstof deze verhoogde spanningszones kan bereiken een uitermate belangrijke factor die niet kan worden genegeerd. De snelheid waarmee waterstof doorheen het rooster diffundeert, is gelinkt met de waterstofdiffusiecoëfficiënt welke kan worden bepaald met behulp van de elektrochemische permeatietechniek. Dit doctoraat onderzocht de invloed van verschillende experimentele parameters op deze techniek. Door het wijzigen van parameters en de resultaten te verwerken, werd een groter begrip en controle verkregen omtrent deze meettechniek. Daarnaast werd de invloed van verschillende microstructurele elementen op de waterstofdiffusie geanalyseerd alsook het effect van een constante trekspanning.