De productie van polymeermaterialen is één van de belangrijkste gebieden van toegepaste chemie door de enorme economische en maatschappelijke impact ervan, met toepassingen gaande van alledaagse tot zeer gespecialiseerde/dure materialen. Controle over de moleculaire structuur van het polymeerproduct tijdens de synthese is cruciaal, aangezien deze onder meer de mechanische, reologische en thermische eigenschappen van het polymeermateriaal bepaalt en dus ook de verwerkbaarheid en de uiteindelijke materiaalperformantie voor een bepaalde toepassing. In het bijzonder voor complexe polymeermaterialen, i.e. netwerkpolymeren, die vooral toekomst hebben in hoogtechnologische toepassingen (gecontroleerde medicijnafgifte, precieze membraanscheidingen,...), moet de moleculaire structuur van het resulterende polymeer nauw aansluiten bij de gewenste structuur voor een optimaal macroscopisch gedrag. Optimalisatie en ontwerp van polymeerproductieprocessen zijn inherent moeilijk door het ontbreken van een eenduidige bepaling van de productkwaliteit door het gebrek aan experimentele karakteriseringstechnieken voor de kwantificering van de moleculaire structuur van polymeermaterialen, zeker voor netwerkpolymeren. Op dit moment worden syntheseprocedures dus geoptimaliseerd volgens een tijdrovende trial-and-error aanpak. In dit doctoraat worden daarom de onderzoeksgebieden van chemische technologie, polymeerchemie en materiaalkunde gecombineerd, resulterend in een zeer interdisciplinaire en krachtige modelleringstool om de moleculaire structuur van een groot bereik aan polymeermaterialen volledig te karakteriseren en op die manier macroscopische materiaaleigenschappen te voorspellen.