In de afgelopen jaren hebben een aantal onderzoeksprojecten en patenten voorgesteld om borduren van geleidend garen te gebruiken om elektrische schakelingen op textielsubstraten te realiseren. Om elektronische modules en componenten met deze circuits te verbinden, werd borduren zelf als contacteermethode gebruikt. Daarbij stikt de borduurnaald doorheen een geleidend contactpad op een elektronicasubstraat en legt de geleidende draad over dit contactpad. Het garen en het contactpad raken elkaar en verwezenlijken zodoende een elektrisch contact. Echter, tot op heden is deze contacttechnologie, gebaseerd op borduren, niet algemeen aanvaard door de industrie omdat door verschillende onderzoekers betrouwbaarheidsproblemen onder mechanische stress werden gerapporteerd. Aan de andere kant werden de falingsmechanismen nooit grondig onderzocht, evenmin werd er gepoogd hun oorzaak te begrijpen. Dit remde potentiële verbeteringen om deze geborduurde contacten betrouwbaar te maken af. Bovendien hinderde het ontbreken van alternatieve technologieën voor betrouwbare en volumeproduceerbare contacten van geborduurde schakelingen met elektronische componenten of modules, de evolutie van geborduurde circuits naar feitelijke producten. Daarom is de primaire doelstelling van dit proefschrift om het contactmechanisme dat ten grondslag ligt van geborduurde contacten, te begrijpen, en om een theorie te ontwikkelen, die de falingsmechanismen verklaart. In de tweede plaats stelt dit werk methodes voor om deze problemen inzake betrouwbaarheid te overwinnen, ofwel door het verbeteren van deze contacten, of door het vinden van alternatieven. Omdat het uiteindelijke doel een volumeproduceerbaar contactproces is, worden in dit proefschrift vooral machinaal geborduurde contacten best