Sinds enkele jaren wordt beton beschouwd als een nuttig materiaal voor installaties met een extreem lange gebruiksduur, zoals constructies voor de opslag van radioactief afval. Hiervoor is de studie van het langeduurgedrag van bijzonder belang. Binnen hun gebruiksomgeving ondergaan deze constructies chemische aantastingsprocessen die zeer traag verlopen en die op lange termijn resulteren in een wijziging van de microstructuur en de transporteigenschappen. Transporteigenschappen (permeabiliteit, diffusiviteit) zijn belangrijke parameters voor de evaluatie van de performantie van beton als barrière tegen transport van radionucliden uit een radioactief afval bergingsomgeving. De lange termijn performantie is nog weinig bestudeerd. Deze thesis presenteert een gedetailleerde studie van de gevolgen van carbonatatie en kalkuitloging door middel van versnelde proefmethoden. Deze methodes zijn gebaseerd op het gebruik van een ammoniumnitraatoplossing om de kalkuitloging te versnellen en het gebruik van zuiver CO2 bij hoge druk voor de versnelling van het carbonatatieproces. De wijzigingen in permeabiliteit en diffusiviteit werden opgemeten met innovatieve methoden. Microstructurele en mineralogische wijzigingen werden kwalitatief en kwantitatief onderzocht door middel van een combinatie van complementaire technieken. Fenomenologische modellen werden ontwikkeld om een beter inzicht te verwerven in de evoluerende degradatietoestand, en om voorspellingen te kunnen maken van de evolutie van de aantasting in de tijd.