Scheuren in beton kunnen de levensduur van constructies aanzienlijk inkorten. Het manuele herstel van deze scheuren is duur en tijdsintensief. Constructies uit zelfhelend beton kunnen hun scheuren zelfstandig dichten. In de laatste jaren werd er veel onderzoek uitgevoerd naar zelfhelend beton. Zonder gestandaardiseerde beproevingsmethoden is het echter zeer moeilijk om al dit onderzoek met elkaar te vergelijken en de constructiesector te overtuigen van de helingsefficiëntie. Dit doctoraat effent het pad voor de standaardisatie van beproevingsmethoden die toelaten de efficiëntie van verschillende cementgebonden materialen te evalueren met betrekking tot hun zelfhelende eigenschappen. Om de zelfhelende efficiëntie te testen, dient het materiaal eerst gescheurd te worden. Om vergelijkbare scheuren te krijgen in verschillende proefstukken werd een methode ontwikkeld die gebruik maakt van actieve scheurcontrole. Deze werkwijze bleek essentieel om nauwkeurige waterdoorlatendheidsmetingen uit te voeren, wat ook werd gevalideerd in een internationale ringanalyse. Naast waterdoorlatendheid, werden in dit doctoraat ook proefmethoden voor chloride-indringing en carbonatie van gescheurd (en geheeld) beton onderzocht. Er werd aangetoond dat naast de scheurwijdte, ook de scheurgeometrie een belangrijke invloed heeft op de carbonatieweerstand. Veel beproevingsmethoden in de literatuur zijn enkel toepasbaar op kleine mortelproefstukken. Deze beproevingsmethoden werden opgeschaald om de efficiëntie te bepalen bij de eerste toepassing met zelfhelend beton, uitgevoerd op een Belgische werf. Van een ander type zelfhelend beton werd het langeduurgedrag onder permanente belasting onderzocht.