Zelfverdichtend beton is een vrij nieuw betontype, met rheologische eigenschappen die sterk verschillen van deze van traditioneel beton, en die toelaten om het beton als het ware als een vloeistof in de bekisting te gieten, zonder extra benodigde verdichtingsenergie. Deze doctoraatsthesis presenteert onderzoeksresultaten betreffende de aanhechting tussen zelfverdichtend beton (ZVB) en wapeningsstaal. Op basis van een uitgebreid experimenteel onderzoek worden de hierna vermelde conclusies bekomen. ZVB kan een hogere hechtsterkte vertonen in gebruikstoestand, terwijl de waarden in uiterste grenstoestand dicht liggen bij de warden voor traditioneel beton. De invloed van de staafdiameter en de hechtlengte lijkt vergelijkbaar in het geval van ZVB en traditioneel beton. De eigenschappen van het vers beton kunnen een belangrijke invloed hebben op de aanhechting in het geval van het vullen van de bekisting door het verpompen van het beton van onderuit. Dit leidt vooral tot verschillen in hechtcapaciteit, vooral in gebruikstoestand. In uiterste grenstoestand zijn de verschillen kleiner, alhoewel ze niet volledig verdwijnen. De eigenschappen van het vers beton lijken geen invloed te hebben op de ultieme slip van de wapening. Bij wijziging van de staafdiameter lijken kleinere dalingen in hechtsterkte bekomen te worden in het geval van ZVB met een hogere vloeibaarheid (slump flow).