Scheuren in cementgebonden materialen leiden tot een verlies aan mechanische sterkte en vloeistofdichtheid. De ontwikkeling van zelfhelend beton kan daarom een belangrijke kostenbesparing teweeg brengen. In dit werk wordt het natuurlijke fenomeen van zelfheling door verdergaande hydratatie of calciet precipitatie gekarakteriseerd, gebruik makend van gekoppelde experimentele en modelanalyses. Driepuntbuigproeven, rasterelektronenmicroscopie en micro-indentatie werden uitgevoerd op gescheurde mortel- en cementpasta proefstukken met initiële scheurwijdte tussen 5 en 20 µm. De belangrijkste factoren die de herwinning van mechanische eigenschappen beïnvloeden, werden zo geïdentificeerd (ouderdom bij scheurvorming, helingstijd en scheurwijdte). De resultaten werden aangevuld door toepassing van twee mechanische modellen op verschillende schaal, waardoor informatie bekomen werd over de locatie en aard van de helingsproducten. Tevens werden nieuwe niet-destructieve technieken (3D microscoop, coda golf interferometrie) ontwikkeld om de heling van wijdere scheuren door calcietprecipitatie op te volgen. Deze technieken vertoonden duidelijk potentieel voor een snelle en nauwkeurige kwantificering van de heling over een grote oppervlakte. Tenslotte werd een reactieftransportmodel geïntroduceerd om de heling door calcietafzetting te onderzoeken in functie van de omgevingsomstandigheden.