Kernfusie heeft het potentieel om de mensheid vrijwel onbeperkt veilige energie te verschaffen, maar tot op heden blijft een levensvatbare fusiereactor een voortdurend onderzoeksgebied. Één van de grootste moeilijkheden om economisch levensvatbare magnetisch gestuurde thermonucleaire fusiereactoren te bereiken, is de opsluiting van α-deeltjes. Dit proefschrift is bedoeld om een statistische beschrijving te geven en de aard te verduidelijken van botsingloos opgesloten transport van deeltjes voor reactorconfiguraties in geval van gebroken symmetrie van het onderliggende magnetische veld. Daartoe wordt een gedetailleerde analyse uitgevoerd op een groot geheel van α-partikeltrajecten, berekend met de zogenaamde “guiding-center orbit” methode volgens code MOCA voor verschillende configuraties: een puur toroïdaal ITER tokamak-model en vier quasi-toroïdale stellarators met verschillende niveaus van magnetische veldsymmetrie. De analyse van de karakteristieke stuitertijden en baanbreedtes suggereert dat het botsingsloze transport van ingesloten α-deeltjes niet goed kan worden beschreven als diffusief wanneer de magnetische configuratie afwijkt van symmetrie. Om een effectief transportmodel te bouwen, werden α-partikeltrajecten bestudeerd met een hele reeks tools geïmporteerd uit de fractionele transporttheorie. De geschatte ruimtelijke en temporele transportexponenten geven aan dat de onderliggende aard van transport niet diffusief is met niet-Gaussiaanse en niet-Markoviaanse statistieken. Bovendien wordt het transport sterk subdiffusief naarmate het niveau van quasi-toroïdale symmetrie toeneemt.