Vandaag de dag worden composietmaterialen almaar meer gebruikt vanwege hun uitstekende sterkte en stijfheid in combinatie met een lager gewicht dan de traditionele metalen. Gezien de complexiteit van deze composieten kunnen er veel verschillende types schade voorkomen tijdens de productie ervan of doorheen hun levensduur. Om het veilig gebruik van deze materialen te kunnen garanderen, is het vereist om deze te inspecteren met niet-destructieve testprocedures. Flashthermografie is een heel aantrekkelijke testprocedure aangezien het snel en relatief goedkoop een volledig beeld kan scheppen van de aanwezigheid van interne schadefenomenen. Tot op heden is de toepasbaarheid van deze techniek gelimiteerd vanwege haar moeilijkheden in het opsporen van kleine en diepe defecten. Het doel van dit doctoraatsonderzoek is om de huidige limitaties van flashthermografie te kwantificeren en te overkomen. Om dit te verwezenlijken, werden innovatieve procedures om experimentele data te analyseren, ontwikkeld. De nieuwe analysetechnieken verbeteren niet alleen de detecteerbaarheid van defecten, maar faciliteren ook een nauwkeurigere schatting van hun grootte en diepte. Verder werd ook een grootschalige numerieke studie uitgevoerd om de invloed van verscheidene experimentele factoren op de detecteerbaarheid te identificeren.