3D printen van cementgebonden materialen is een innovatieve techniek, die stilaan zijn intrede doet in de bouwwereld. Het automatiseren van het constructieproces levert heel wat voordelen: het zorgt voor een kostenbesparing, het reduceert de constructietijd en het maakt mogelijk om de complexiteit van het ontwerp te vergroten. Echter, het laagsgewijs opbouwen van structurele elementen heeft ook nadelen. Eerst en vooral speelt de aanhechting tussen de lagen een extreem belangrijke rol en bepaalt ze in grote mate de structurele capaciteit en de duurzaamheid van het materiaal. Door het gebrek aan bekisting is het materiaal ook veel gevoeliger aan krimp en het ontstaan van scheuren. Om het materiaalgedrag na extrusie volledig in beeld te brengen, werd in dit doctoraatsonderzoek een vergelijkende studie gemaakt tussen elementen vervaardigd op de traditionele manier en met behulp van de printtechnologie. De invloed van twee printparameters (printsnelheid en time gap) werd voor zowel de mechanische eigenschappen als de duurzaamheidsaspecten nauwkeurig onderzocht, met een specifieke focus op het gedrag van de interlayer (de zone tussen twee geprinte lagen). Verder werden er ook modificaties voorgesteld om de grootste pijnpunten van deze nieuwe techniek, namelijk de aanhechting tussen de lagen en de optredende krimp, tegen te gaan.