Kernfusie wordt gezien als een potentieel schone, veilige en quasi onuitputbare bron van energie voor de toekomst. Momenteel is het meest belovende reactor concept de zogenaamde "tokamak", waarbij magnetische velden gebruikt worden voor de opsluiting van het fusieplasma. Op heden is een van de meest ambitieuze energie gerelateerde projecten de bouw van ’s werelds grootste tokamak, beter gekend als ITER, wat "de weg" betekent in het Latijn. De geplande experimenten in ITER beogen het testen van de geïntegreerde technologieën, de materialen en de fysische regimes die nodig zijn voor de commerciële uitbating van fusie geba- seerde elektriciteitscentrales. Met andere woorden, ITER vormt de brug tussen de huidige kleinere fusiemachines en de grotere toekomstige DEMO-reactor. In het huidige ITER-design is wolfraam (W) weerhouden als pantser materiaal voor de divertor – het uitlaatsysteem voor ITER – dat onderhevig is aan moeilijke omstandigheden inzake warmte en deeltjes flux. De keuze voor W is voornamelijk gemotiveerd door zijn superieure fysische eigenschappen, zoals bijvoorbeeld, hoge smelttemperatuur, thermische geleidbaarheid en weerstand tegen sputteren. Deze thesis concentreert zich op de studie van de mechanismen die verantwoordelijk zijn voor de retentie en ontsnapping van T in W. door middel van multischaal modellering.