Deze doctoraatsthesis handelt over de modellering van membraanstructuren voor tentconstructies. Met membraanstructuren wordt in dit geval bedoeld: weefseldoeken die aan hun randen worden opgespannen door kabels, en op die manier als tijdelijke of permanente tentconstructie fungeren voor toepassingen in architectuur (overspanning van ruimtes, zonnewering van gevels,…), tenten voor noodopvang in vluchtelingenkampen, festivaltenten, etc. De modellering gebeurt op drie niveaus: (i) het mechanisch gedrag van de gebruikte weefseldoeken voor deze membraanstructuren. Deze weefseldoeken worden vervaardigd uit een textielweefsel dat gecoat wordt met een polymeer laag voor waterdichtheid en UV stabiliteit. Door de slechte impregnatie van de coating vertoont het weefseldoek een zeer niet-lineair en complex mechanisch gedrag. (ii) het structureel gedrag van de membraanstructuur. De interactie van de voorspanning door de kabels en het niet-lineair gedrag van het weefseldoek zorgt voor een complexe simulatie van de eindtoestand van de membraanstructuur. In dit deel ligt de focus vooral op optimalisatie van de beginvorm van het membraan, om tot de gewenste eindtoestand te komen. (iii) een voorspellend model voor het niet-lineair gedrag van het weefseldoek, op basis van homogenisatie van een micro-meso model, dat het gedrag van de coating en het textielweefsel (en hun interactie) expliciet in rekening brengt in het model.