Omwille van de toenemende bevolkingsdruk en urbanisatie is er in steden een tekort aan groene ruimte ontstaan. Een oplossing om meer groen in de stad te creëren, is het incorporeren van dit groen op gebouwoppervlakken. De bestaande systemen hebben echter verschillende nadelen, zoals hoge kosten voor installatie en onderhoud, een beperkte mate van integratie in de structuur, bijkomende krachtswerking, beperkingen voor toepassing bij renovaties, enz. In dit doctoraat wordt voorgesteld om het gebouwoppervlak zelf als biologisch substraat te gebruiken. Daartoe werd de bioreceptiviteit van cementgebonden materialen op een gecontroleerde wijze aangepast. Bioreceptiviteit staat voor de mogelijkheid van een materiaal om gekoloniseerd te worden door levende organismen. Drie belangrijke materiaaleigenschappen werden aangepast door wijziging van de mengselsamenstelling: de pH, de porositeit en de ruwheid van de mortels. Twee verschillende hydraulische bindmiddelen werden bestudeerd, Portlandcement en magnesiumfosfaatcement. Er werd aangetoond dat het gebruik van cementgebonden materialen als biologisch substraat inderdaad mogelijk is. Vooral het gebruik van magnesiumfosfaatcement opent perspectieven voor de toekomst.