Zonnecellen dragen steeds meer bij tot het duurzame aandeel van onze energiemix. Dunnefilmzonnecellen kunnen dit aandeel nog laten toenemen omdat ze in vergelijking met silicium gebaseerd zijn op materialen die beter het licht absorbeert. Omdat deze zonnecellen soms dunner zijn dan een micrometer kunnen ze aangebracht worden op verschillende materialen zodat ze ook kunnen geïntegreerd worden in bouwmaterialen. In de absorberlaag van deze zonnecellen wordt een zeer hoge concentratie vrije ladingen gegenereerd door zonlicht die kan bijdragen tot de elektrische stroom. Jammer genoeg bestaan er in deze zonnecelstructuur ook veel mechanismen die deze vrije ladingen kunnen laten verdwijnen. Dit kan gebeuren via defecten in elke van de individuele lagen, het contactoppervlak tussen de lagen en aan de elektrische contacten. De kinetiek van deze vrije ladingsdragers in zo een zonnecel begrijpen is voor wetenschappers dan ook een grote uitdaging. In dit doctoraatsonderzoek werd een computerprogramma ontwikkeld dat op basis van de performantie van een zonnecel bij verschillende omstandigheden: lichtintensiteiten, spanning, temperatuur een voorstel doet voor de voornaamste oorzaak van performantieverlies. Een aangeleverd computermodel van de werking van deze zonnecel ondersteunt ontwikkelaars om hun productieproces te optimaliseren.