Reactive extrusie is een opkomende reactortechniek waarbij een coventionele extruder gebruikt wordt als chemische reactor. Deze techniek wordt vaak gebruikt voor processen die te maken krijgen met zeer viskeuze polymeersmelten zoals het recycleren, produceren en modificeren van plastics. In deze thesis wordt stelselmatig een model opgebouwd dat in staat is om zulke processen te beschrijven en zo voorspellingen te doen over de uiteindelijke producteigenschappen. Dit model kan bijdragen tot een procesoptimalisatie voor het recycleren van bepaalde plastics, waarbij deze plastics opnieuw worden omgezet naar hun fundamentele bouwstenen. Het produceren van biologisch afbreekbare plastics behoort ook tot de mogelijkheden waarbij watergevoelige segmenten ingebouwd worden in de polymeerketens. Als laatste is ook de modificatie van plastics, vooral bio-plastics, zeer belangrijk opdat deze bio-plastics op termijn ook qua eigenschappen kunnen concurreren met conventionele plastics. Eén van deze bio-plastics is polymelkzuur (PLA) waarbij de eigenschappen sterk kunnen verhoogd worden door de lineaire polymeerketens onderling te linken met elkaar, zodat een zeer stug materiaal ontstaat. Het uiteindelijke doel is dus procesoptimalisatie voor processen die bijdragen tot een duurzamere plastic economie en de circulariteit te verhogen.