Waterstofgas als een energiedrager heeft recent veel interesse opgewekt als een belangrijk onderdeel in de noodzakelijke energietransitie op weg naar net zero CO₂-emissie. Het transport en de opslag van gasvormige waterstof kan in deze context enkel op een economische manier geïmplementeerd worden door het hergebruik van de huidige methaangas pijpleiding infrastructuur. Zoals vele andere staalsoorten, zijn pijpleidingstalen echter gevoelig voor het fenomeen van waterstofverbrossing, waarbij waterstofatomen het kristalrooster van het metaal binnendringen en een degradatie van bepaalde mechanische eigenschappen zoals breuktaaiheid, teweegbrengen. Het mechanisme van waterstofverbrossing is nog niet volledig doorgrond, wat het accuraat voorspellen van de degradatie bemoeilijkt. Dit werk gebruikt verschillende mechanische testen om het effect van waterstof te kwantificeren voor verschillende experimentele condities. Een setup voor in-situ breuktaaiheidsproeven werd ook ontwikkeld.