Elektronische apparaatjes zijn uitermate geschikt als biomedische implantaten. Het verpakkende implantaat-omhulsel heeft een dubbele beschermingsfunctie: lichaamsbescherming tegen uitdiffusie van toxische stoffen en bescherming van de elektronica tegen lichaamsvocht. Traditioneel wordt zo’n hermetische behuizing gemaakt van titaan, titaanlegeringen of glas, resulterend in een groot, hard implantaat. Superdunne hermetische implantaat-verpakkingen gebaseerd op flexibele polymeren gecombineerd met keramische diffusiebarrieres leveren een zeer interessant alternatief. Het uittesten van de hermeticiteit en biostabiliteit van zulke meerlaagsverpakking is erg moeilijk, vooral in geval van implantaten voor lange termijn toepassing (enkele jaren tot levenslang). Een encapsulatie testen op 37°C en in representatieve chemische condities zou extreem lang duren, wat volkomen onrealistisch is. Dit doctoraatswerk focust op het uittesten van zulke alternatieve implantaat-encapsulaties, met specifieke aandacht voor versnelling van testmethodieken om op erg korte termijn een zinvolle inschatting te kunnen maken van de reële performantie van de encapsulatie op zeer lange termijn. Versnelling via hogere testtemperaturen heeft zijn limieten, en voor elke specifieke encapsulatie is er een andere versnellingsfactor, zoals uitvoerig is onderzocht in dit doctoraat. Alle voorgestelde testmethodieken zijn uitgevoerd op interesante biocompatibele diffusiebarrieres, zoals keramische ALD nanolagen (Atomaire Laag Depositie), parylenes, polyimide, en meerlagenstructuren samengesteld uit polymeren en ALD-lagen. Deze meerlagenstructuren blijken excellente hermeticiteit te bieden.