Dit doctoraat bestudeert ontwerpsaspecten van synchrone reluctantiemotoren (SynRMs), met als doel de machine te verbeteren wat betreft rendement, koppel en koppelrimpel. Om bovenstaande doelen te realiseren wordt eerst de geometrie van de fluxbarrières in de rotor geoptimaliseerd, op basis van geparametriseerde eindige-elementenmodellen. Naast de geometrische optimalisatie worden vier soorten magnetisch blik in de machine vergeleken. Voor het beste type blik was het rendement 9% punt hoger dan voor het slechtste, in het nominaal werkingspunt. Een derde studie is de vergelijking van SynRMs met twee verschillende types wikkelingen op de stator: de conventionele sterschakeling, en de gecombineerde ster-driehoekschakeling. Ook voor de rotor worden twee versies beschouwd: een versie zonder magneten, en een versie waaraan ferrietmagneten toegevoegd zijn. De machine met gecombineerde ster-driehoekschakeling en ferrietmagneten heeft bij nominale werking 0.82% punt meer rendement dan de machine met conventionele sterschakeling en rotor zonder magneten. Qua experimenteel werk werden in totaal vijf machines gebouwd en getest: een referentiemachine, en vier geoptimaliseerde machines, op basis van de twee statoren met verschillende types wikkelingen, en de rotoren met en zonder magneten. Tot slot wordt een praktische case bestudeerd: een pompinstallatie met een SynRM en met voeding door zonnepanelen. De SynRM en de controle ervan werden geoptimaliseerd.