Orthotrope stalen brugdekken worden veel gebruikt voor lange overspanningen vanwege de buitengewone mechanische en economische prestaties. Echter, vermoeiingsscheur ontstaan vaak vroeg in een van de vele lasverbindingen van orthotrope stalen dekken en dit zelfs v oor ze 10 jaar in dienst zijn, wat ernstige gevolgen heeft voor de betrouwbaarheide en duurzaamheid. De praktische ervaringen met grootschalige engineering projecten hebben aangetoond dat de traditionele manieren om het vermoeiingsgedrag te evalueren, dit wil zeggen macroscopische vermoeiingstests en numerieke simulaties, in wezen fenomenologische zij, en dus onafhankelijk van het eigenlijke vermoeiingsmechanisme, en dus niet in staat om rekening te houden met de effecten op meso- of microschaal. Als gevolg daarvan zijn ze ofwel niet in staat om consistente resultaten te bereiken, of niet altijd voldoende veilige, wat leidt tot voortijdige vermoeiingsschade aan lasnaden. De daaropvolgende kosten vormen een aanzienlijk bedrag en hebben impact op het beheer, het onderhoud of, in het ergste geval, de reconstructie van structuren. Om dat probleem op te lossen, wordt in dit proefschrift getracht het vermoeiingsgedrag en het mechanisme voor lasverbindingen in orthotrope stalen dekken, met behulp van procesgerichte vermoeiingstesten, de mesoscopische kenmerken van materiaal en een multiscale numerieke simulatie te bestuderen.