Dit proefschrift onderzoekt een episode in de geschiedenis van de ruimtelijke ontwikkeling van België die tot dusver slechts sporadisch aandacht kreeg: het verstedelijken van de grote agglomeraties aan het begin van de twintigste eeuw. De Antwerpse case, en met name het werk van de "Studiecommissie ter inrichting van de Antwerpsche Agglomeratie" (SCAA) wordt in de diepte bestudeerd als exemplarisch voor deze periode. De kennisbijdrage van dit werk is dubbel. Enerzijds documenteert dit werk de longue durée van de werkzaamheden van de SCAA en diens concrete bijdrage aan de historische ontwikkeling van 'Groter Antwerpen'. Anderzijds moet dit werk gelezen worden als een poging om het soort stedenbouw dat de SCAA praktiseerde te conceptualiseren als "l'art de l'urbanisation" - zoals het werk van de SCAA getypeerd werd in eigentijdse literatuur. Een opvatting van stedenbouw die op een heel andere leest gestoeld was dan de vele stedenbouwkundige modellen die aan het begin van de twintigste eeuw het licht zagen en die doorheen dit proefschrift geconceptualiseerd word vanuit verstedelijkingstheorie. In die zin probeert het proefschrift een andersoortige epistemologie van de stedenbouw te exploreren die erg relevant lijkt in het huidige tijdperk van veralgemeende verstedelijking.