Zinkvoegen verbinden de tunnelelementen in afgezonken tunnels en zijn kritiek voor de integriteit en waterdichtheid van de tunnel. Gezien de complexiteit van zinkvoegen is het mechanisch gedrag echter niet goed gekend. Bovendien vormt de zinkvoeg een zwak punt bij aardbevingen. Vooreerst wordt het mechanisch en faalgedrag onderzocht via een uniek experimenteel onderzoeksprogramma. De proefresultaten tonen aan dat tandverbindingen in de zinkvoeg niet tegelijkertijd geactiveerd worden. Er wordt een verschil vastgesteld tussen de ontwerpcapaciteit en de experimenteel bekomen waarde. Daarnaast tonen de proeven aan dat het rubberprofiel in de zinkvoeg een significante bijdrage levert aan de afschuifstijfheid. Dit wijst erop dat de rubberafdichting niet kan verwaarloosd worden bij het tunnelontwerp. Om het risico bij aardbevingen te verminderen wordt in de thesis een ontwerpprocedure uitgewerkt voor een mechanisch toestel waarmee een maximale energiedissipatie in de voeg bekomen wordt. De werking van dit toestel is vervolgens gevalideerd met een grootschalig experiment. Bevestigt de test de ontwikkelde theorie en het potentieel van de methode. Hieruit wordt geconcludeerd dat energie-dissipatie in zinkvoegen een veelbelovende piste is voor verder onderzoek. Algemeen vormen de resultaten van het uitgevoerde onderzoek en de eruit afgeleide modellen, een waardevolle bron van informatie voor het ontwerp van afgezonken tunnels.