Terwijl anderen beroepsmatig bezig zijn met het maken van plannen, ontvouwt spontaniteit zich in het leven van de stadsbewoners. Dit toont de noodzaak aan om het dagelijks leven van de stadsbewoner alsook zijn rol in de stedelijke ontwikkeling te begrijpen. Spontaniteit vraagt een dialectische blik ter vervanging van het antagonisme dat vaak bestaat in de relatie tussen geplande stedelijke aanleg en de praktijk van het dagelijks leven. Omwille van de plaatsgeoriënteerde sociale en ruimtelijke waarden wordt hier het samengaan benadrukt van formele en informele stedelijke praktijken in planning, ontwerp, beheer en dagelijks leven. Die kunnen goed in Turkse steden worden geobserveerd. De studie bekijkt de sociale dimensie vanuit een perspectief dat stadsontwerp, sociologie, literatuur, visuele kunst en de beginselen van etnografie combineert. Als basisprincipe geldt een herdefiniëring van de leefruimte in zijn tastbare (fysieke) en ontastbare (sociale) kwaliteiten. Dit geeft een nieuwe input aan de sociale theorie van de stad. Om de theorie empirisch te testen, werd voor de case-study in Yüksel Street (Ankara) een ruimtelijke etnografie aangewend tijdens een veldonderzoek van bijna twee jaar (oktober 2016 – augustus 2018). De paradoxale notie van het ‘ontwerpen voor spontaniteit’ draagt bij aan een mensgerichte theorie en praktijk van het stadsontwerp.