In dit onderzoekswerk werden symmetrische ganzenvoetscharen uit staal 27MnB5 onderzocht met het oog op het verlengen van hun levensduur, en dit door een aangepast ontwerp in combinatie met beter presterende materialen. Om de micro-mechanismen van het slijtageproces beter te begrijpen, werden experimenten op testspecimen van verschillende schaalgrootte uitgevoerd. Het was de bedoeling om de relatie te leggen tussen deze schaalgroottes (vanaf het ruwheidsniveau tot aan de werkelijke toepassing. Drie nieuw ontwikkelde staalsoorten (vers martensitisch, getemperd martensitisch en een meerfasig staal) werden getest op slijtvastheid aan de hand van testgeometriëen van verschillende complexiteit (van eenvoudige krastesten tot multi-asperiteit testen). Ofschoon alle staalsoorten analoog scoorden in de verschillende omstandigheden en hun prestaties in abrasiecondities gekoppeld waren aan hun mechanische materiaaleigenschappen, bleek in elke configuratie het dominante slijtagemechanisme verschillend te zijn. De bijdrage van enkele belangrijke testparameters, van de materiaaleigenschappen en van enkele afgeleide dimensieloze groepen voor het slijtagegedrag en de oppervlaktevervorming werd onderzocht. Een correlatie kon worden vastgelegd door lineaire regressie. De slijtagegevoeligheid werd geëvalueerd rekening houdend met het brede scala aan beïnvloedende parameters. In termen van slijtvastheid presteerde het geharde martensitische staal het beste in alle onderzochte testsystemen en werd het tenslotte voorgesteld als mogelijk vervangend materiaal voor de ganzenvoetscharen.