Stedelijke groeninfrastructuur (UGI, 'urban green infrastructure') ondervindt veel druk vanwege uiteenlopende en tegengestelde belangen. Dit heeft een negatieve invloed op zowel de menselijke gezondheid als op het welzijn. Er zijn talrijke ecosysteemdienten, die door de UGI worden geleverd, waaronder de culturele ecosysteemdiensten (CES, 'cultural ecosystem services') de immateriële voordelen vertegenwoordigen. CES worden beschouwd als de meest mensgerelateerde diensten en als een manier om betekenis te geven, wat cruciaal is voor de bevolking. De resultaten van CES-evaluaties worden erkend als potentieel belangrijk om UGI in de praktijk te ondersteunen. Daarbij spelen landschapsarchitecten een betekenisvolle rol om de leefomgeving en het welzijn van de mens in stand te houden. Ze hebben nood aan praktische kennis, vaardigheden en methoden om de groeiende uitdagingen van de snelle verstedelijking aan te pakken. Ondanks de toenemende hoeveelheid literatuur over CES, blijven nog steeds vele uitdagingen bestaan om ze op een gestructureerde manier te integreren in de UGI-praktijk. Dit proefschrift heeft als doel het concept van de CES naar de praktijk over te hevelen en in het bijzonder te focussen op de transfer van de CES-evaluatie in de landschapsarchitectuur (LA, 'landscape architecture') en het landschapsontwerp.