Extrusie-gebaseerde additieve productietechnologie (EB-AM), ook gekend als “fused filament fabrication”, “fused deposition modelling (FDMTM)” of “3D-printing”, is een nieuwe productiestechniek die wordt gekenmerkt door het selectief deponeren van thermoplastische filamenten op een laagsgewijze manier op basis van digitale computermodellen. In de afgelopen jaren heeft de technologie zowel in de industrie als in het onderzoek veel aandacht getrokken gezien deze techniek veel voordelen biedt ten opzichte van conventionele productiemethodes op vlak van flexibele productie, vrijheid van ontwerp, onafhankelijkheid van dure productiematrijzen en een verkorte marktintroductie. Om echter tegemoet te komen aan de uitdagingen van steeds complexere industriële toepassingen moeten bepaalde tekortkomingen van EB-AM nog steeds worden overwonnen. Een voorbeeld is de over het algemeen minderwaardige mechanische eigenschappen van 3D-geprinte onderdelen in vergelijking met conventionele productietechnieken. Ondanks verschillende lopende onderzoeken zijn bepaalde semi-kristallijne thermoplasten zoals polypropyleen (PP) - welke aantrekkelijke eigenschappen bieden zoals hoge impactsterkte, chemische resistentie en vochtstabiliteit - nog steeds niet beschikbaar als betrouwbare en in de handel verkrijgbare filamentmaterialen. Het doctoraatsproefschrift wil deze lacunes overwinnen door verschillende strategieën te onderzoeken om de mechanische eigenschappen van 3D-geprinte producten te verbeteren. In het bijzonder werden originele methodes ontwikkeld om de belangrijkste beperking van PP verwerkt door EB-AM te overwinnen.