De focus van dit doctoraat ligt op de vergelijking van twee onzuiverheden (N en Ne). Beiden worden beschouwd als kandidaat om de wand in een tokamak te beschermen. Een tokamak is een machine die gebruikt wordt om het plasma voor nucleaire fusie in op te sluiten. Om de warmteflux op de wand van de tokamak te reduceren, wordt straling door onzuiverheden in randplasmas gebruikt. In deze thesis wordt het gedrag van deze randplasmas in tokamaks bestudeerd met behulp van modellering met de SOLPS-ITER code. Deze code is gebruikt voor het design van de grootste tokamak in de wereld - ITER. In het framework van dit doctoraat is de code aangepast om betere nauwkeurigheid van modellering met onzuiverheden te bekomen. SOLPS-ITER modellering van de bestaande tokamak ASDEX Upgrade en ITER met zowel N als Ne onzuiverheden is bestudeerd. De dichtheids- en stralingspatronen van N en Ne zijn vergeleken in en tussen beide machines.Er wordt een hypothese gegeven voor een transportmechanisme van de deeltjes dat hetzelfde is in beide machines. Het werd vastgesteld dat de stralingspatronen door onzuiverheden verschillend zijn tussen de machines en een verklaring hiervoor werd gevonden.