Een van de uitdagingen waarmee de ingenieurswereld geconfronteerd wordt, is de studie van kustomgevingen, om hun kwetsbaarheid veroorzaakt door het stijgende zeeniveau en de resulterende verhoging in golfhoogtes te beoordelen. Met het oog op dit doel vormen numerieke modellen een waardevol middel voor coastal engineers. In de laatste jaren worden fase-oplossende golfmodellen steeds meer gebruikt om een realistische en nauwkeurige voorstelling van de golven en hun transformatie in tijd en ruimte te verkrijgen. In deze thesis beschouwen we ontwikkelingen in twee fase-oplossende modellen, het milde-helling golfmodel MILDwave en het non-hydrostatische golfmodel SWASH. Het hoofddoel is het verbeteren van de homogeniteit van de opgewekte golfvelden in deze golfmodellen middels het opvoeren van hun vermogen om de beoogde golfcondities accuraat te genereren en terzelfdertijd het minimaliseren van de verstoring van het opgewekte golfveld door ongewenste golfdiffractie- en reflectiepatronen dankzij de opgelegde numerieke grenzen. Conclusies van dit onderzoek tonen aan dat de nieuwe methodes, ontwikkeld in MILDwave en SWASH, succesvol ingezet kunnen worden om lang bestaande ingenieursproblemen accurater te bestuderen.