Erosiebescherming wordt veel gebruikt voor offshore monopile windturbines om de erosie rond de fundering te voorkomen. De stabiliteit ervan tegen schuifbelasting is een groot probleem in de ontwerpfase van een monopile-fundering. Met de focus op dit probleem, beschrijft dit proefschrift een systematische experimentele studie naar de stabiliteit van monopile erosiebescherming onder gecombineerde golf- en stromingsomstandigheden. Er zijn unieke grootschalige en soortgelijke kleinschalige laboratoriumexperimenten uitgevoerd en geïntroduceerd. De prestatie van de grootschalige monopile erosiebescherming wordt geëvalueerd en er is vastgesteld dat bestaande ontwerpmethoden het schadeniveau overschatten. De modeleffecten en schaaleffecten in monopile erosiebeschermingsexperimenten zijn gekwantificeerd met behulp van kleinschalige modellen. De resultaten laten zien dat de modeleffecten een standaarddeviatie van schadegetal kunnen introduceren van ongeveer 20% van de gemiddelde waarde, terwijl de schaaleffecten kunnen leiden tot significante verschillen in het schadepatroon en schadegetal tussen kleine en grootschalige modellen. Het grootschalige model resulteert in lagere schadegetallen in vergelijking met het soortgelijke kleinschalige model. Aangenomen wordt dat de onmogelijkheid om overeenkomsten te bereiken tussen het Reynoldsgetal (Re) en de verhouding tussen maximale en kritische Shields-parameters (θ/θcr) de dominante factoren voor de verschillen zijn. Daarnaast wordt op basis van de beschikbare experimentele gegevens een nieuwe storingsidentificatiecriterium voor monopile erosiebescherming voorgesteld.