Om te voldoen aan de steeds strengere voorwaarden inzake de sterkte en duurzaamheid van bouwmaterialen, stijgt de vraag naar het gebruik van zogenaamd hoog-performant beton. Dit betontype wordt echter gekenmerkt door een lage water/cementfactor, waardoor het materiaal sterk onderhevig is aan autogene krimp, veroorzaakt door de uitdroging van het mengsel. In geval de vrije inkrimping wordt tegengehouden, is het ontstaan van scheuren onvermijdelijk. Om de autogene krimp tegen te gaan worden superabsorberende polymeren (SAPs), samen met een extra hoeveelheid water, toegevoegd aan het mengsel. Tijdens het hydratatieproces wordt het vrije water verbruikt. Wanneer uitdroging dreigt te ontstaan, gegenereerd door een tekort aan water, zullen de SAPs hun opgenomen water vrijlaten. Hierdoor kan het hydratatieproces zich voortzetten en wordt autogene krimp tegengegaan. Daarenboven bevorderen de SAPs de zelfherstelling van scheuren door de opname van vocht uit de omgeving en de resulterende afgifte voor de verdere hydratatie van ongehydrateerde cementdeeltjes. De afgifte van het opgenomen water uit de SAPs resulteert echter in het onstaan van macroporiën, die de sterkte van het materiaal verlagen. Om deze sterktevermindering tegen te gaan, wordt cement gedeeltelijk vervangen door nanosilica, wat leidt tot een sneller hydratatieproces en een verhoging van de hoeveelheid hydratatieproducten gevormd.