Om ervoor te zorgen dat betonnen componenten een specifieke afmeting hebben, wordt beton in een gietvorm gestort. Deze gietvorm of bekisting wordt traditioneel vervaardigd uit hout, staal of polymeren. De productie van bekisting is arbeidsintensief en duur, wat tot gevolg heeft dat de bekisting een aanzienlijk deel van de constructieprijs uitmaakt. Naarmate de complexiteit en uniciteit van een betonelement toenemen, stijgt de arbeidsintensiteit en de afvalproductie. Dit maakt de traditionele methode van bekisting voor unieke en complexe vormen minder aantrekkelijk. Een mogelijke oplossing is om de bekisting te produceren met 3D geprint beton. Hierbij worden de voordelen van 3D geprinte bekisting (grote vormvrijheid en lage arbeidsintensiteit) gecombineerd met de kennis van traditioneel beton. Het idee heeft potentieel, maar het ontbreken van kennis over het gedrag van deze twee gecombineerde materialen kan tijdens de constructie van dergelijke betonelementen tot gevaarlijke situaties leiden. Deze thesis tracht op experimentele wijze inzicht te verkrijgen in het mechanisch gedrag en de duurzaamheidsaspecten van 3D geprinte betonnen bekisting gevuld met traditioneel beton. Hiervoor werden verschillende invloeden bestudeerd tijdens de bouwfases van dit type betonelementen.