Een automatische piloot bestaat niet alleen voor vliegtuigen maar ook voor schepen en is een controle-algoritme dat een schip zonder menselijke tussenkomst op een vooraf bepaalde koers of traject kan sturen. Door de snelle ontwikkeling van autonome schepen, stijgt de vraag naar geavanceerde systemen. In de literatuur zijn talrijke besturingsalgoritmen ontwikkeld, maar de meeste studies concentreren zich op de complexe theoretische benaderingen, die de praktische toepassing van de besturingen sterk hinderen. In de praktijk is echter een eenvoudig, robuust en adaptief besturingsalgoritme nodig. Het is daarom nodig de toepassing van de automatische piloot in realistische scenario's te beoordelen en de simulatieresultaten te valideren. Niettemin is er slechts een beperkt aantal studies uitgevoerd om deze prestaties via experimenten te onderzoeken. Deze doctoraatsstudie bevat echter 5000 vrijvarende modelproeven uitgevoerd in de sleeptank van het Waterbouwkundig Laboratorium waarbij verschillende wiskundige modellen werden getest en verbeterd. Deze opgedane kennis werd vervolgens toegepast in de fasttime manoeuvreersimulator van hetzelfde Waterbouwkundig Laboratorium waarbij het meer realistische en optimalere vaargedrag van het schip in complexe vaaromgevingen duidelijk tot uiting kwam.