Fretting is een fenomeen dat optreedt tussen twee contactdelen wanneer er een oscillerende relatieve verplaatsing is onder normale belasting. Er zijn twee belangrijke manieren waarop het frettingsproces structureel kan falen: frettingslijtage en frettingvermoeiing. Vanwege het nadelige effect van fretting op de verbonden delen, onderzochten onderzoekers al herhaaldelijk experimenteel het mechanisme en het effect van zowel frettingslijtage als frettingsvermoeiing. Ten eerste wordt er een finiete-elementenmodel (FE) gegenereerd om het effect van de variabele slijtagecoëfficiënt op de slijtage-eigenschappen voor cilinder-op-vlakconfiguratie te analyseren, zowel in het volledig-slipregime als in het partiële-slipregime. Ten tweede wordt er een voorspellingstool voorgesteld voor de eigenschappen van frettingsslijtage, dus slijtagebreedte en slijtagediepte, namelijk ‘gepaste orthogonale decompositie met radiale basisfunctie’ (d.i. ‘Proper Orthogonal Decomposition with Radial Basis Function’ of POD-RBF). Ten slotte wordt de interactie tussen frettingsslijtage en frettingsvermoeiing geanalyseerd met en zonder rekening te houden met het puineffect. Bovendien wordt ook het effect van de belastingsgevallen op de slijtageprofielen onderzocht. Uit de analyse kunnen we zien dat de randvoorwaarden de schuifspanning en het slijtageprofiel beïnvloeden wanneer we de slijtage beschouwen bij de analyse van de frettingsvermoeiing.