Erfgoed wordt door beleidsmakers, architecten en planologen steeds meer gezien als een uniek en waardevol onderdeel van de stedelijke inrichting. In veel Europese steden zijn vandaag de dag dan ook voorbeelden te vinden van succesvolle herbestemmingsprojecten rondom erfgoed. Tegelijkertijd is het binnen deze herbestemmingsprojecten nog vaak zoeken naar succesvolle methoden om omwonende en burgers te betrekken bij de herbestemming. In dit onderzoek worden verschillende Europese herbestemmingsprojecten geanalyseerd om te kijken welke erfgoedbenaderingen het beste rekening houden met verschillende en veranderende percepties rondom erfgoed en de herbestemming van erfgoed. Deze thesis stelt dat: 1) burgerbetrokkenheid, nog veel meer als nu, het uitganspunt van herbestemmingsprojecten zou moeten zijn om zo recht te doen aan lokale erfgoedwaarde. 2) dat er bij herbestemmingen rekening gehouden moet worden met het feit dat erfgoed niet iets vastomlijnds is, maar steeds aan verandering onderhevig is. 3) en dat herbestemmingsprojecten recht moeten doen aan de unieke context en ruimtelijke inbedding. Deze drie aanbevelingen kunnen worden samengevat als een pleidooi voor erfgoedbenaderingen die erfgoed zien als iets wat altijd in verandering is.