Beton is een veelgebruikt bouwmateriaal. Niettegenstaande zijn hoge duurzaamheid, wordt schade aan betonconstructies tijdens de levensduur geregeld vastgesteld en dan dringt herstel zich op. Aangezien de bruikbaarheid en duurzaamheid van de herstelde betonconstructies soms zorgwekkend is, lag de focus van het doctoraat op de ontwikkeling van een nieuw duurzaam reparatiesysteem. Hiertoe werden nieuwe hulpstoffen voor gebruik in reparatiemortels ontwikkeld en werd de hechting tussen het betonsubstraat en de reparatiemortel onderzocht, rekening houdend met de nadelige effecten die betonverwijderingstechnieken op de eigenschappen van het betonoppervlak kunnen hebben. Verschillende methoden, waaronder de toepassing van nanomaterialen en/of bacteriële biodepositie, werden bestudeerd om de verloren hechtsterkte, veroorzaakt door het gebruik van agressieve verwijderingstechnieken (bijvoorbeeld hamerbeitelen), te herwinnen . Wat de reparatiemortel betreft, was duurzaamheid de belangrijkste zorg. Daarom werd een nieuw type superabsorberend polymeer ontwikkeld dat krimp vermindert en chloride-ionen bindt, waardoor het binnendringen van chloride in het systeem wordt verminderd. Daarnaast werd de toepassing van gelaagde dubbele hydroxiden (LDH's) in reparatiematerialen bestudeerd en werden nieuwe bevindingen gedaan met betrekking tot het chloride-adsorptievermogen van de LDH's en hun impact op de hydratatie van de bindmiddelen in reparatiemortels.