Dit doctoraatsonderzoek richt zich op de duurzaamheid van beton waarin een deel van het cement (met hoge milieu-impact) vervangen wordt door industriële bijproducten. Meer bepaald wordt de carbonatatieweerstand bestudeerd van gewapend beton dat hoogovenslakken (BFS) bevat. De uiteindelijke chemische samenstelling en microstructuur van beton met BFS verschilt sterk van het veelgebruikte portlandcementbeton, waardoor het carbonatatiegedrag verandert en eventueel sneller wapeningscorrosie kan optreden. Naast het effect van de vervanging met BFS, werden ook het effect van de nabehandelingstijd, de CO2-concentratie tijdens de carbonatatieproeven en het effect van langdurige drukbelasting tijdens het gebruik op het carbonatatiegedrag bestudeerd om het carbonatatieproces beter te begrijpen, zowel in laboratoriumonderzoek als in de praktijk. Meerdere materiaalkarakteriseringstechnieken werden gebruikt om het chemische reactieproces en de daaropvolgende evolutie van de poriënstructuur tijdens betonverharding en carbonatatie bloot te leggen. Een thermodynamisch model werd ontwikkeld om de verandering in reactieproducten tijdens verharding en carbonatatie te voorspellen. De vergelijking tussen gemodelleerde resultaten en experimentele resultaten draagt bij tot een beter begrip van het carbonatatieproces.