Frettingsvermoeiing is een bijzonder gevaarlijke vorm van vermoeiingsfalen die vaak voorkomt bij contactoppervlakken die onderhevig zijn aan kleine relatieve verschuivingen. Deze vorm van vermoeiing vindt vaak plaats in tandwieltanden, boutverbindingen en wigvormige verbindingen tussen turbineschoepen en -schijven. In tegenstelling tot gewone vermoeidheid wordt frettingsvermoeiing gekenmerkt door multi-axiale spanningstoestanden, lokale spanningsconcentratie en hoge spanningsgradiënten nabij het contactoppervlak, wat leidt tot een kortere levensduur. Gezien de gevaarlijke aard ervan, is onderzoek naar frettingsvermoeiing van cruciaal belang, vooral in industrieën waarin veiligheid van kritiek belang is, zoals lucht- en ruimtevaart en de opwekking van kernenergie. In de lucht- en ruimtevaartindustrie zijn oppervlaktescheuren tussen onderdelen die contact maken kleiner en moeilijker te detecteren dan scheuren die ontstaan bij gewone vermoeiing. Zodra een scheur begint, plant deze zich snel voort, en de levensduur van het ontstaan van de scheur domineert de totale levensduur van frettingsvermoeiing. Daarom is het van cruciaal belang om het begingedrag van frettingsvermoeiing scheuren te bestuderen en te voorspellen. Frettingvermoeiingsexperimenten zijn echter complex en uitdagend om te beheersen en zijn ook duur en tijdrovend. Bijgevolg is het doel van deze studie om eindige-elementen- en machinelearning-modellen te ontwikkelen op basis van beperkte experimentele gegevens om frettingvermoeiingsgedrag te analyseren en te voorspellen.