Zelfhelende materialen bieden de mogelijkheid om materiaalverbruik, kosten en milieueffecten in de bouwindustrie te verminderen en de levensduur van constructies te verhogen. Het herstellen van schade kan duur zijn en conventionele herstelmethoden beperken zich tot oppervlaktebehandelingen die onderliggende of interne schade niet aanpakken. De meeste vasculaire netwerken voor zelfhelende beton in de literatuur zijn bros en brengen problemen met de bouwbaarheid met zich mee. Om het probleem van het produceren en installeren van een bros vasculair netwerk aan te pakken, wordt een nieuw ductiel-poreus netwerk geïntroduceerd, dat meer geschikt is voor grootschalige bouwpraktijken, aangezien dit het mogelijk maakt om langere netwerken te produceren in een kortere tijd en gezien een dergelijk netwerk bestand is tegen het storten van beton. Bij dit netwerktype wordt het helend agens vrijgesteld via openingen, in plaats van te vertrouwen op netwerkbreuk zoals bij traditionele brosse netwerken. Dit netwerktype werd geëvalueerd in termen van duurzaamheid en mechanische proeven, en werd later opgeschaald in een grootschalig proefproject waarbij hoge afdichtingsefficiënties werden bereikt en de impact op het milieu in vergelijking met traditionele reparatietechnieken werd gereduceerd.