Tijdens mijn doctoraat heb ik me beziggehouden met het probleem van de vermogensuitputting in fusie-installaties van de volgende generatie. Ik begon met de analyse van lopende experimenten en interpretatieve modellering van experimentele gegevens. Het geleerde werd toegepast op de voorspellende modellering van JT60-SA en DTT. Ik heb voor beide machines een operatief scenario gedefinieerd dat verenigbaar is met de kernprestaties en de behoeften op het gebied van beperking van de energie-uitstoot. In het geval van de DTT heb ik bijgedragen aan het machineontwerp door te ontdekken dat een nauwere en langere divertor, binnen de beperkingen van de machinemaat, de onzuiverheidsconcentratie kon halveren die nodig is voor het begin van ontkoppeling. Ik heb een hysteretisch gedrag van de koeling van de divertor waargenomen, wat impliceert dat de condities van de divertor afhankelijk zijn van de simulatie/pulshistorie. Ik heb aangetoond dat dit gedrag wordt veroorzaakt door de niet-lineaire afhankelijkheid van het uitgestraalde vermogen van de plasmadichtheid en -temperatuur. Ik heb een zelfconsistent model ontwikkeld voor vloeibaar metaal als een plasma-facing component (PFC) en daarmee een DTT single-null scenario gemodelleerd. Ik heb aangetoond dat het maximale ingangsvermogen in het geval van lithium 8MW hoger was dan voor standaard wolfraam zonder ernstige plasmaverontreiniging.